Artiest info
Website
VILVOORDE - 08/12/12

JP Soars is misschien geen unicum in de blueswereld, maar zeker wel een 'speciaal geval'. Want waar er over hem geschreven wordt, zullen de woorden 'metal', 'blues' en 'JP Soars' in dezelfde zin verschijnen. JP speelde als twintiger en dertiger bij diverse death metal groepen. Tussendoor trad hij ook op als bluesartiest, omdat dit genre hem heel na aan het hart lag. Enkele jaren geleden besloot hij de metalscène vaarwel te zeggen, en zich volledig op zijn bluescarrière te focussen. Naar eigen zeggen omdat de kloof met het publiek te groot werd. Het moet gezegd, deze switch is een zegen voor de blueswereld. Soars brengt traditionele gitaarblues, maar overgoten met een virtuoze snelheid en trefzekerheid van spelen. Bovendien durft hij al eens wat zigeunerinvloeden gebruiken, want hij is een grote Django Reinhardt fan. In 2009 won hij met zijn groep in Memphis de International Blues Challenge, en hijzelf werd beloond met de Albert King award als beste debuterende gitarist. Deze erkenning opende heel wat deuren. In 2011 kwam de cd 'More Bees with Honey' uit, waarop hij bewijst een heel goed songschrijver te zijn, met aandacht voor het gitaarwerk natuurlijk. De zelfgemaakte cigarboxgitaar is prominent aanwezig, en zou wel eens meer dan een gimmick kunnen blijken. Soars gaat erop tekeer als een metalgitarist, maar heeft de blues altijd in het achterhoofd. Vlak voor zijn Belgisch bluesdebuut op Pjeireblues spraken we met deze aangename en zachtmoedige man. En had ik toen twijfels bij het metal-bluesverhaal, na het optreden waren die gesmolten als sneeuw voor de zon.

Herinner je je nog wat je dacht toen je hoorde dat je een gitaar en 2 tickets voor BB King gewonnen had?
Zeer zeker! Ik kwam die dag thuis, en mijn moeder was helemaal opgewonden, want een radiozender had gebeld om te vertellen dat ik gewonnen had. Ik kon het niet geloven, ik dacht dat het een vergissing was. En dus belde ik de zender, en kreeg te horen dat ik naar een muziekwinkel moest om mijn gitaar af te halen. Ik dus naar die winkel, en daar aangekomen lag er inderdaad een gitaar op mij te wachten. En nog kon ik het niet geloven, ik dacht dat het een grap was! Thuisgekomen legde ik de gitaar op mijn bed, en ik vond het nog altijd ongelofelijk!
Het leukste was echter dat ik BB King heb zien optreden. Achteraf heb ik hem ook ontmoet, en hij heeft de gitaar gesigneerd. Ik was 18, en het was echt ongelofelijk, hij was echt heel aardig, en nederig.
En  daarna zei mijn vader dus dat ik nu wel de blues moest spelen. En daar ben ik nu nog altijd mee bezig.

Hoe moeilijk was het om metal en blues te scheiden, toen je nog beiden deed?
Voor mij persoonlijk was het niet moeilijk, ik hou heel veel van beide genres, nog steeds. En zelfs toen ik in een metalgroep zat, luisterde ik constant naar blues, om het zo goed mogelijk te kunnen spelen.

Je laatste cd heet 'More Bees with Honey', waar veel rhythm&blues op staat, maar ook rock en rockabilly. Wat is jouw grootste invloed?
Dat hangt ervan af. Er is niet één genre dat me het meest beïnvloed, het zijn er meerdere. Ik hou van verschillende soorten muziek. Als het iets met mij doet, dan hou ik ervan, zoals bv Django Reinhardt, ik ben echt een grote fan. Maar ook van T Bone Walker, Black Sabbath en Jimi Hendrix hou ik.

Hoe belangrijk zijn teksten? Dienen die enkel om de muziek te vergezellen, of wil je een bepaalde boodschap doorgeven?
Teksten komen meestal achteraf, de muziek is eerst. Of zo is het toch meestal...

Hoe voelde het om al die awards te krijgen voor je eerste cd?
Het was niet echt voor de cd, maar eerder als ‘debutant’ in de bluesscene. Het winnen van de IBC (International Blues Challenge) in 2009 heeft wel veel deuren geopend, want voordien speelden we enkel lokaal, in Florida.
Alhoewel, ik heb al eens eerder in België gespeeld, maar dan met de metalband (in 2005 met Divine Empire) (lacht).

Vond je het niet te vroeg?
Ik ben 3 keer in Memphis geweest voor de IBC. De eerste keer gewoon als backup in een groep. En we geraakten tot in de finale. Dus ik dacht, volgend jaar breng ik gewoon mijn eigen mensen mee. Zo gezegd, zo gedaan, en we geraakten niet eens in de finales. Het jaar daarna dacht ik ‘we zien wel, we amuseren ons gewoon', en toen wonnen we wel. Echt een verrassing!

Dat creeërt wel veel druk veronderstel ik?
Ja, heel veel, zeker en vast. Want nu heb ik die award gekregen, en ben ik zogezegd de beste ‘unsigned’ artiest in de wereld. Ik wist toen wel dat dat niet zo was. En dat is nog steeds niet zo, dat weet ik best. Maar het was een hele eer om te mogen winnen, alleen is het zo dat de mensen nu op optredens iets speciaals, verbazends en unieks verwachten. En dat geeft wel extra druk, die ik wel degelijk voel.

Ik heb niet de indruk dat je het slecht aanpakt.
Wel, ik prober nederig te blijven, en eerlijk, voor mezelf en voor anderen. Ik merk best zelf wel of ik goed of slecht speel. Ik probeer realistisch te blijven, en altijd te verbeteren. Ik weet dat ik nog maar een student ben, als het over de blues gaat.

Wanneer heb je je eerste cigarbox gitaar gekocht? 
Dat was de tweede keer dat ik naar Memphis ging voor de IBC. Er was dus toch één toffe gebeurtenis dat jaar (lacht). Nadien ben ik thuis beginnen oefenen, en nu heb ik mijn eigen cigarbox, mijn broer heeft die voor mij gemaakt.

Ha? Vertel?
Mijn vader en de meeste van mijn broers zijn schrijnwerkers. Mijn broer had net een gewone gitaar gemaakt, en die klonk fantastisch. Dus heb ik hem de cigarbox getoond, en is hij aan de slag gegaan. Het is eigenlijk supersimpel: een sigarenkist, 2 snaren en een hals. En voilà! Ik speel vanavond trouwens met die gitaar.

Je verkoopt ze ook via jouw website. Heeft dat succes?
Niet echt, maar als ik in de VS rondtour, dan neem ik er altijd enkele mee. En als de mensen mij iets vragen, dan kan ik het altijd demonstreren, en ter plaatse verkopen. Dat werkt wel!

Iets anders nu. Samen met Damon Fowler en Victor Wainwright heb je Southern Hospitality opgericht. Vertel daar eens wat meer over.
Damon Fowler is een fantastisch zanger, gitarist en songschrijver. Ik ken hem al een tijdje, en telkens hij bij mij in de buurt is, spelen we samen. Dat is niet evident, want hij woont aan de westkust van Florida, en ik aan de oostkust, toch zo'n vier uur rijden.
Op een dag beslisten we om onze beide groepen samen te voegen, en zo op tournee te gaan. We zochten nog een derde persoon, en we dachten dat Victor Wainwright perfect bij ons zou passen. Ik had al enkele keren met Victor gespeeld, en hij is echt heel soulvol, op en top authentiek.
We hebben op een festival in West-Virginia gespeeld, zonder te repeteren, heel spontaan. En het publiek vond het te gek! Dus dachten we, misschien moeten we hiermee nog even verderdoen.
We hebben ondertussen ook een cd opgenomen, geproduceerd door Tab Benoit, en volgend jaar in maart komt hij uit bij Blind Pig Records.

Wie bedacht de naam?
Wel zoals juist gezegd, gingen we enkel een paar optredens doen. Ik stelde toen voor om ‘Southern Hospitality-tour' als naam te gebruiken. En de mensen van het festival in West-Virginia gebruikten dat als groepsnaam. Zo simpel is het eigenlijk.

Hoe heb je Jimmy Thackery ontmoet?
Door Sean Carney. Een paar keer per jaar organiseert Sean de 'Blues For a Cure' optredens, een benefiet voor kanker. En in december 2009 nodigde hij me uit naar Ohio, en Jimmy was daar ook. We speelden samen tijdens de benefiet, en de volgende dag hebben een heleboel artiesten in de studio alles nog eens overgedaan. Het ging er heel los aan toe, geen egotripperij of zo. Sean stelde voor dat ik samen met Jimmy een song zou opnemen, en dat was zo leuk! We vonden het allebei super, het voelde heel natuurlijk aan. Stel je voor, nog voor we elkaars hand geschud hadden, speelden we samen als nooit tevoren! Na de sessie bleven we wat praten, want Jimmy woont in Arkansas, niet ver van waar ik opgegroeid ben. Hij zei dat ik hem maar iets moest laten weten wanneer ik in de buurt was.
Zo’n zes maanden later waren we effectief in de buurt. Ik stuurde hem een mailtje, en nog geen 2 minuten later belde hij me, en nodigde me bij hem thuis uit. En langs zijn neus weg vertelde hij dat hij misschien ook nog een optreden kon vastleggen, en 10 minuten later was ook dat in kannen en kruiken!
We hebben ook al een paar keer met hem gespeeld als hij naar Florida komt. En vorig jaar nodigde hij me uit om met hem mee te spelen op de bluescruise.

Je speelde dus in 2011 op de bluescruise, en ook volgend jaar zal je er staan met Southern Hospitality. Er spelen heel wat oude glories, maar ook beginners en opkomende sterren op die bluescruises. Denk je dat deze formule het nieuwe mekka is voor bluesmuzikanten?
De bluescruise is de ultieme gig voor iedere bluesmuzikant. Stel je voor, 2500 tot 3000 mensen op één boot, en het zijn allemaal bluesfans. Iedereen houdt van muziek. Je kan jammen met muzikanten die je anders waarschijnlijk nooit zou tegenkomen. Het is fantastisch, echt magisch ook.

Als bluesfan vraag ik me wel af of het niet moeilijk is om te kiezen, want er is zoveel te zien en te doen.
Het is waar dat er altijd wel iets gebeurd. Elke artiest doet normaalgezien 4 verschillende shows op de boot, dus eigenlijk kan je iedereen wel één keer zien. Of je kan er natuurlijk voor kiezen om een artiest meerdere keren aan het werk te zien. Je moet het alleen op voorhand wat plannen.
Maar ik vind het een fantastisch concept, de fans kunnen met de artiesten rondhangen, en vice versa. En na een dag of 3 heerst er een ongeloofelijke sfeer. Iedereen is ontspannen, je kan ook nergens heen, want je zit in het midden van de oceaan (lacht). Iedereen amuseert zich en de sfeer is echt magisch.

Mijn laatste vraag dan maar: vinyl, cd of digitaal?
Vinyl (zonder aarzelen). Absolutely!
Ik hou ervan om naar muziek te luisteren op vinyl. Daar ben ik eigenlijk pas recent opnieuw mee begonnen. Ik ga al eens naar tweedehandswinkels, en soms vind je echt pareltjes voor 50cent of 1 dollar. En als je eens iets koopt dat je achteraf niet leuk vindt, dan is dat dan ook niet erg.

Dus volgens jou is de terugkeer van de vinyl geen hype?
Nee, ik denk het niet. Heel wat mensen die ik ken hebben een voorkeur voor vinyl. Het ziet er goed uit, met die mooie zwarte plaat, en dan zijn er ook nog de linernotes, en het artwork. En als je de plaat uit de hoes neemt, dan is er die specifieke geur.
Ik heb ook ergens gelezen dat onze oren het geluid anders vertalen als we naar vinyl luisteren. Blijkbaar werken onze oren dan anders. Als je naar iets analoogs luistert, dan is het organisch, het komt van de plaat zelf, maar een cd, dat zijn eigenlijk alleen maar nullen en ééntjes.
Zelfs als ik speel, dan kan ik het verschil horen tussen digitaal of analoog. Digitaal is hard en broos voor mijn oren. Analoog klinkt veel aangenamer, digitaal niet.

Kathy Van Peteghem

Foto's